Το έχω γράψει και προηγουμένως. Αυτές οι εκλογές μοιάζουν με εκείνη την ιστορία του κρασιού. Θυμάστε, εκείνη την ιστορία στην οποία έδωσαν στον άνθρωπο δύο διαφορετικά ποτήρια κρασί και του είπαν να διαλέξει το καλύτερο. Αφού τα ήπιε και τα δυο, ο άνδρας είπε: "Το άλλο είναι καλύτερο". Εκπλάγηκαν. "Μα, δεν γεύτηκες το άλλο. Πού ξέρεις ότι είναι καλύτερο"; Και ο άνδρας τους απάντησε: "Διότι κανένα κρασί δεν μπορεί να είναι χειρότερο από αυτό".
Ο Ραούφ Ντενκτάς ήταν για εμάς ένα τέτοιο κρασί. Δεν θα μπορούσε να υπάρξει χειρότερος. Όποιος και αν ήταν απέναντί του θα ήταν καλύτερος. Και έπρεπε να αλλαχτεί με αυτόν. Όλοι θα μπορούσαν να ψηφίσουν με κλειστά τα μάτια σε τέτοιες εκλογές. Άλλωστε έτσι έγινε τελικά. Όταν τον άφησε η Άγκυρα, έφυγε κακήν κακώς ο Ντενκτάς. Επειδή ήξερε ότι δεν θα μπορούσε να κερδίσει, δεν τόλμησε να γευτεί την ήττα και δεν κατήλθε καν υποψήφιος στις εκλογές. Η Άγκυρα επέλεξε τον Ταλάτ. Αλλά αν δεν αναμειγνυόταν καθόλου η Άγκυρα και αν απαγορευόταν στους εκ Τουρκίας ψηφοφόρους να ψηφίσουν, πάλι θα έχανε ο Ντενκτάς αν έθετε υποψηφιότητα. Διότι οι Τουρκοκύπριοι είχαν γευτεί εδώ και πολύ καιρό αυτό το κακό κρασί, αυτό το κρασί, από το οποίο δεν θα μπορούσε να υπάρξει χειρότερο. Η Άγκυρα ήταν αυτή που στην ουσία δεν είχε αφήσει τους Τουρκοκύπριους να ζήσουν τη χαρά της νίκης κατά του Ντενκτάς. Αυτή η νίκη τους επισκιάστηκε με το νέο υποψήφιο που έβαλε στη σκηνή η Άγκυρα. Γι' αυτό, κόπηκε νωρίς ο ενθουσιασμός εκείνων που ετοιμάζονταν να κάνουν μπαϊράμι σαράντα μέρες και σαράντα νύκτες όταν ανατράπηκε ο Ντενκτάς. Κανένας δεν θεώρησε πως ήταν νίκη αυτή η αλλαγή που συντελέστηκε με την παρέμβαση της Άγκυρας. Κανένας δεν μπόρεσε να ζήσει αυτή τη χαρά όπως του άξιζε. Άλλωστε, όταν κοιτάμε την παρούσα κατάσταση, ο Ντενκτάς δεν μοιάζει καθόλου με ηγέτη που έχει ανατραπεί. Έχει τον αέρα του ηγέτη, όπως παλιά. Και μάλιστα, σαν να έχει αποκτήσει περισσότερη αξία. Δηλαδή είναι σαν ένας πνευματικός ηγέτης. Δίνει συμβουλές σε όσους θεωρήθηκαν κατάλληλοι να τον διαδεχτούν. Οι νεοεκλεγέντες παίρνουν μαθήματα από αυτόν. Μάλιστα, τον τιμούν συχνά. Και οι "μεγάλοι" που έρχονται από την Άγκυρα δεν επιστρέφουν πίσω αν δεν τον επισκεφτούν.
Έχω να πω το εξής: Η ελληνοκυπριακή κοινότητα βρίσκεται μπροστά σε ένα κομβικό σημείο. Με την απόφαση που θα πάρουν την Κυριακή οι ψηφοφόροι θα ανοίξουν πανιά σε νέους ορίζοντες ή θα συνεχίσουν να ζουν ανάμεσα στα γρανάζια ενός μηχανισμού σάπιου και βρόμικου. Ουσιαστικά, ο Παπαδόπουλος είναι φτιαγμένος από το ίδιο κρασί με εκείνο του Ντενκτάς. Δεν μπορεί να υπάρξει χειρότερο. Πρέπει να αλλάξει. Δοκιμάστηκε ο Παπαδόπουλος. Και αυτό κόστισε πολύ ακριβά στην Κύπρο. Ήταν πράγματι πολύ μεγάλη ατυχία να μην βρίσκεται επικεφαλής της κοινότητας ένας ηγέτης που έβλεπε μπροστά και ήταν ελαστικός αυτά τα πιο κρίσιμα χρόνια του νησιού. Μπορεί άραγε να είναι πραγματικός ηγέτης κάποιος που δεν έχει άλλη επιλογή από το να βρει καταφύγιο στα δάκρυα του από τηλεοράσεως; Δεν είναι συμπεριφορά που θα μπορούσε να συγχωρεθεί το γεγονός ότι στη Νέα Υόρκη έγινε αποδεκτή η υποβολή του σχεδίου σε δημοψήφισμα και, επιπλέον, χωρίς να υποβληθεί κανένας όρος γι' αυτό. Έπρεπε τουλάχιστο να γνωρίζουν όλοι ότι δεν θα μπορούσε να διεξαχθεί δημοψήφισμα στην κατεχόμενη περιοχή. Αν παρά ταύτα υπήρχε επιμονή για διεξαγωγή του δημοψηφίσματος, έπρεπε να υποβληθεί η απαίτηση να καθοριστεί ο αριθμός των ψηφοφόρων στο βόρειο μέρος της Κύπρου και να μην ψηφίσουν όσοι δεν είναι Κύπριοι. Ούτε αυτό δεν το απαίτησε.
Αν οι Ελληνοκύπριοι γνωρίζουν ότι μόνο μαζί με τους Τουρκοκύπριους θα καταστεί δυνατή η επίτευξη λύσης στην Κύπρο, δεν πρέπει να είναι ο Παπαδόπουλος ο ηγέτης που θα εκλέξουν. Ο Παπαδόπουλος είναι ένας ηγέτης που, από τη μια, έχασε το κύρος του στη διεθνή σκηνή και, από την άλλη, έγινε ένα μηδενικό μπροστά στους Τουρκοκύπριους που υποστηρίζουν την ειρήνη. Μόνο οι οπαδοί της διχοτόμησης στη βόρεια Κύπρο προσεύχονται για να κερδίσει ο Παπαδόπουλος. Τόσο ο κύκλος της Άγκυρας όσο και αυτός του Ντενκτάς. Όπως η ελληνοκυπριακή πλευρά φαινόταν αγαπητή σε όλους με φόντο τον Ντενκτάς, έτσι φαίνεται και η τουρκική πλευρά με φόντο τον Παπαδόπουλο. Γι' αυτό δεν θέλει να χάσει τον Παπαδόπουλο. Ελπίζω πως την Κυριακή δεν θα προσφέρουν ένα τέτοιο δώρο στην Άγκυρα και τον Ντενκτάς οι Ελληνοκύπριοι ψηφοφόροι.
And here is the essence (dedicated to Piratis) of the above: Only the supporters of partition in the north are praying for Papadopoulos to win the elections, those circles in Ankara and those of Denktash.