Δεκαοκτώ αφτιά μέσα στην τσάντα του μπρεν
Την ιστορία πρέπει να την ακούμε από άτομα που την έζησαν, όχι από τους επισήμους. Αν πρόκειται για περιγραφή ενός πολέμου, πρέπει να την ακούμε από έναν στρατιώτη που έλαβε μέρος σε αυτό τον πόλεμο, έτρεξε από το ένα μέτωπο στο άλλο, πυροβολήθηκε και πυροβόλησε. Πόσο μπορεί να μας περιγράψει το Βατερλό, το Μποροντίνο ή το Στάλινγκραντ ένας ιστορικός που δεν βρέθηκε καθόλου εκεί και δεν πολέμησε καθόλου σε εκείνα τα μέρη; Υπάρχουν πολλά γεγονότα, πολλές βαρβαρότητες που συνέβησαν σε αυτό το νησί, αλλά ακόμη δεν γράφτηκαν και δεν βγήκαν σε βιβλίο. Παρόμοιες βαρβαρότητες συνέβησαν και σε άλλες χώρες. Εκεί γράφτηκαν πολλά γι' αυτές και γυρίστηκαν ταινίες. Τις βαρβαρότητες που διέπραξαν οι ναζί στα στρατόπεδα συγκεντρώσεως τις μάθαμε από αυτούς. Αναστατωθήκαμε. Μάτωσε η ψυχή μας. Πονέσαμε. Διαβάσαμε από δικές τους παραδοχές το πώς οι αμερικανοί στρατιώτες έκοβαν αφτιά στο Βιετνάμ και ρώσοι στρατιώτες έκαναν το ίδιο στο Αφγανιστάν, τα έβαζαν στις τσάντες τους και τα έπαιρναν στις χώρες τους σαν "στολίδια". Μείναμε στήλη άλατος όταν μάθαμε ότι στα στρατόπεδα συγκεντρώσεως των ναζί έφτιαχναν γάντια από ανθρώπινο δέρμα. Μας φάνηκαν ως βαρβαρότητες που διαπράχθηκαν αιώνες πριν και πολύ μακριά από εμάς. Όμως, το τελευταίο τέταρτο του 20ου αιώνα τα ζήσαμε και εμείς αυτά στην ίδια τη χώρα μας. Δεν είναι συνήθεια των απλών στρατιωτών να γράφουν βιβλία. Άλλωστε δεν είναι συγγραφείς. Αυτά που γνωρίζουν, είτε τα διηγούνται σε άλλους για να τα γράψουν, είτε σωπαίνουν μια ολόκληρη ζωή. Αυτό το πέπλο άρχισε πρόσφατα να ξεσκεπάζεται στη χώρα μας. Σπάει το καβούκι και γράφονται αυτά που ήταν άγνωστα μέχρι τώρα. Ιστορίες που τις λέει ο λαός σαν θρύλους. Θέλει θάρρος να τις γράψει κανείς και να τις εκδώσει σε βιβλίο. Αυτό το κατάφερε ο συμπολίτης μας Ομέρ Κοσέ. Μάζεψε σε ένα βιβλίο αυτά που έζησε και αυτά στα οποία ήταν μάρτυρας. Το όνομα του βιβλίου είναι "18 αφτιά στην τσάντα του μπρεν". Μπορεί ο άνθρωπος να μην ανατριχιάζει άμα αντικρίσει έναν τέτοιο τίτλο βιβλίου; Πάρτε το να το διαβάσετε και εσείς και μάθετε από πρώτο χέρι τι συνέβη σε αυτά τα χώματα. Δείτε για ακόμη μια φορά για τι πράγματα ήταν "ικανοί" οι στρατιώτες που καυχιόνται για τον ηρωισμό τους. Ο Ομέρ Κοσέ δεν ξέχασε καθόλου, λέει, αυτά που έζησε κατά τη δεύτερη μέρα της στρατιωτικής επιχείρησης το 1974. Είναι ακόμα νωπά στη μνήμη του. Ζει ξανά τη μέρα εκείνη διηγούμενός την σε εμάς. Έφυγε, λέει, από το φυλάκιό του το απόγευμα και πήγε στο λόχο για μια σύντομη αποστολή. Καθώς περίμενε εκεί ήρθε και σταμάτησε ένα λεωφορείο. Το λεωφορείο ήταν γεμάτο με ελληνοκύπριους αιχμαλώτους, ημίγυμνους και με δεμένα τα μάτια. Επικεφαλής τους βρίσκονται δύο Τούρκοι στρατιώτες με μπλε μπερέ. Ένας από τους στρατιώτες του φώναξε: "Έχετε κρύο νερό;" "Περίμενε και θα σου φέρω αμέσως", είπε στον στρατιώτη. Έτρεξε και έφερε από το ψυγείο ένα παγούρι. Ο στρατιώτης το έχυσε στο κεφάλι του. Ένας Ελληνοκύπριος που βρισκόταν στο λεωφορείο και άκουσε τον ήχο του νερού του είπε: "Θέλω και εγώ νερό". "Τι λέει αυτός ο γ....", ρώτησε ο στρατιώτης. "Θέλει νερό, διψά", τους εξήγησε ο δικός μας. Ο στρατιώτης έβγαλε την ξιφολόγχη που κρεμόταν στη μέση του φωνάζοντας "τώρα θα του τη βάλω στον κ...". Και κάρφωσε την ξιφολόγχη στο γόνατο του καημένου του Ελληνοκύπριου. Έβγαλαν έξω τον τραυματία Ελληνοκύπριο, από το γόνατο του οποίου τα αίματα έφτασαν μέχρι την οροφή του λεωφορείου. Τον πήραν στο λόχο και του πρόσφεραν τις πρώτες βοήθειες. Του τύλιξαν τις πληγές. Όμως, ο Τουρκοκύπριος αγωνιστής Ομέρ, που δεν άντεξε σε αυτή την κατάσταση, υπέβαλε την εξής ερώτηση στον στρατιώτη: "Τι ήταν αυτό που έκανες; Ο καημένος ο άνθρωπος δεν σου έκανε τίποτα. Ζήτησε απλά λίγο νερό". Μέσα στο λεωφορείο, λέει, υπήρχε μια πολύ άσχημη μυρωδιά. Και ύστερα έγινε αντιληπτό το μυστικό γι' αυτό. Ο στρατιώτης άνοιξε την τσάντα του μπρεν που βρισκόταν στη μέση του και είπε στον Ομέρ: "Κοίτα. Αν δεν πάρω αυτά στη μάνα μου, δεν πρόκειται να μου χαλαλίσει το γάλα που ήπια". Μέσα στην τσάντα του στρατιώτη υπήρχαν ανθρώπινα αφτιά, το αίμα των οποίων είχε στεγνώσει και ήταν αλατισμένα και μαυρισμένα.
ΣΕΝΕΡ ΛΕΒΕΝΤ
Κωδικός άρθρου: 772735
ΠΟΛΙΤΗΣ - 08/02/2008, Σελίδα: 6
TRANSLATION
18 ears in a bren bag
The history it should be heart from individuals that lived it, no from officials. If it is description of war, it should him we hear from soldier that took part in the war, ran from a battle in the other, was shot and shot. How many can to us describe Vaterlo', the Mporontj'no or the Sta'ljngkrant a historian that wasn't found by no means there and it fought by no means in those parts? Exist a lot of makes, a lot of savageries that happened in this island, but still were not written and did not come out in book. Similar savageries happened also in other countries. There were written many for them and were turned films. The savageries that committed the nazis in the camps of concentration we learned from them. We were upset. We ached. We read from their own admissions how the American soldiers cut ears in the Vietnam and Russian soldiers did the same in the Afghanistan, him they put in their bags and him they took in their countries as "souvenirs". We remained column of salt when we learned that in the camps of concentration of nazis they made gloves from human skin. To us they appearred as savageries that were committed centuries before and very far from us. However, the last fourth 20th century we lived also these in our country. It is not habit of simple soldiers to write books. They are not writers. What knows, or him narrate in other in order for him to write, or keep silent a entire life. This veil began recently to reveal in our country. They are written what were unknowingly up to now. Histories that him says the population as legends. Wants courage for one to write and to publish a book. This accomplished our fellow-citizen Omer Kose'. It gathered in a book what he lived and what he was witness. The name of book is "18 ears in the bag brenYou read and you learn from first hand what happened in this land. See for still a time for which things were "capable" the soldiers that boast about their heroism. The Omer Kose' did not forget by no means, says, what he lived at the second day of military invasion 1974. Is still fresh in his memory. It again lives that day narrating in us. Left, says, from his outpost the afternoon and went to the company for a short mission. Kacw's it waited for there it came and it stopped a bus. The bus was full with Greekcypriot captives, half-naked and with tied up the eyes. Head their were two Turkish soldiers with blue beret. One of his soldiers shouted: "You have cold water?" "It waited for and I will bring immediately", it said in the soldier. It ran and brought from the refrigerator. The soldier poured water on his head. One Greekcypriot that was found in the bus and heard the sound of his water said: "I want also water". "What it says this g....", asked the soldier. "Wants water, is thirsty. The soldier removed the bayonet that was in his middle shouting "now his him I will put in the k...". And he nailed bayonet in the knee of poor Greekcypriot. They outside removed the wounded Greekcypriot, from the knee which the blood of reached up to the roof of bus. They took him in the company and gave the first aids. They wrapped the wounds. However, the Turkish Cypriot fighter Omer, that did not bear in this situation, submitted the following question in the soldier: "What was what it made? The poor person you did not do nothing. He simply asked little water ". In the bus, says, existed a very ugly smell. And later became perceptible secret for this. The soldier opened the bren bag that was found in his middle and it said in the Omer: "You look at. If I do not take these to my mum, she will not halal the milk she gave me". In the bag of soldier they existed human ears, the blood of that had dried and they were salted and blackened.
